کربلا ترحب بکم

و می‌بینیم علی (علیه السلام) هم در روز بیعت چگونه دست‌هایش را جمع کرد و زیر بار نرفت تا آن‌قدر هجوم آوردند که لباس او را پاره کردند و فرزندانش را زیر پا گرفتند و تا آن‌هنگام که تمامی حرف‌هایش را زد.. و تمامی شرایطش را گفت و نه تنها درین روز که روز اقبال مردم بود، که حتی پس از مرگ عمر و پیش از خلافت عثمان هم در شورای عبدالرحمن، با عبدالرحمن دست نداد و با آنکه عبدالرحمن سه مرتبه ازو خواست که خلافت را قبول کند بر کتاب خدا و سنت رسول و طریقه‌ی شیخین، علی (علیه السلام) جز کتاب و سنت رسول (صلی الله علیه) را نپذیرفت و زیر بار نرفت و محرومیت را تحمل کرد، اما تخفیف و تسلیم را هرگز. که سازش و تخفیف از هدف همان انداختن کتاب خدا به پشت سر است و توجیه هم بر نمی‌دارد، که با پای باطل و سازش نمی‌توان به سوی حق و سازندگی رفت.

امام حسن (علیه السلام) سازشگر نیست؛ چون نه تخفیف می‌داده و نه تسلیم شده.. 

چون یاوری ندارد، تحمیل نمی‌کند.. می‌ایستد تا زمینه را فراهم نماید.

عین صاد