برای ثبت در اینجا

پانزدهم اردیبهشت ماه هزار چهارصد و دو. غروب جمعه‌ای. 

دلتنگ ِ

 نماز مغرب پیرمرد، وقتى شانه هایش به هنگام قنوت موّاج مى شد. 

و حبی لک شفیعی الیک

همه از تو خوش.. بود ای صنم .. چه جفا کنی .. چه وفا کنی ...

پ.ن: چهل سالگی سنی است که عصر سی‌ام ماه، دلت می‌گیرد از رفتن رمضان. احساسی که هیچ وقت تجربه‌اش نکرده‌ بودی. چهل سالگی یعنی بفهمی بهترین لذت این زنده‌گی استغفار است و بهترین تربیت بدنی سجده‌های طولانی. یعنی دست پدر و مادرت را بوسه بزنی. دوستان و آشنایان را دعا کنی. و سکوت کنی. طولانی و بسیار. طوری که فکر کنند او مدت‌هاست که چهل ساله بوده.