من ناراحت نیستم رفیق. واقعا نیستم. اتفاقی بود که افتاد. وقع ما وقع به خیال آن عرب های بندرنشین. آن کشتی که قرار بود عصر بیاید شب هم نیامد.. صبح هم نیامد.. اصلا نیامد.. غرق شد.. در یک دریای آرام و بی حاشیه غرق شد.. اما غرق شدن سرنوشت همه ی کشتی هایی است که به امید ساحل دل به دریا می زنند ...
.
.
اما من ناراحت نیستم. چون دیگر دنبال ساحل نیستم. باید از محمد صدرا یاد گرفت که چندسال پیشتر ازینها نوشته بود که موجیم.. و آسوده گی ما عدم ماست.. ما اگر به ساحل دل ببندیم ناراحتیم.. .
.
.
برای اینکه غرق دریای رحمت بود باید زحمت کشید. بی بند و باری یعنی در ساحل ماندن. یعنی به کشتی های دور نگاه کردن و تخمه شکاندن. یعنی غروب را دیدن و حسرت خوردن. یعنی طلوع را در ساحل آرزوها دیدن. با زحمت و مشقت است که می شود غرق شد.. غرق دریای محبت و معرفت الهی.
امام جواد -روحی له الفداء- دعایی دارند که می فرمایند:
اللهم اجعلنا ممن نوى فعمل و لا تجعلنا ممن شقی فکسل و لا ممن هو على غیر عمل یتکل
یعنی خدایا! ما را از کسانی قرار ده که بعد از نیت عمل هم می کنند. ما را از کسانی قرار نده که از تنبلی بدبخت شدند و نیز از کسانی که عمل نکرده تکیه می کنند..
.
.
باید زحمت کشید. در این راه ناراحتی و خوشحالی فرع است. تنها چیزی که مهم است وظیفه است.
{به سفارش دوستی}
