در خورد فیل

نشسته ایم با دوستان در بین صحبتی به آیه ی معروف "ان اکرمکم عند الله اتقیکم" اشاره ای می کنم و مهمان جمع از من ترجمه ی آیه را می خواهد... طوری که کسی از جمع پرسید واقعا نمی دانید؟ بعد گفت نمی دانم.. و کسی دیگری برای ش با صبر ترجمه کرد.. و من سکوت کردم و فرو بردم آن نیمه تاسف ام را که دانشجوی نخبه ی شریفی که هنوز دو سال نشده که آمده خارج از کشور.. عربی کنکور را چه طور زده که آمده شریف بماند، متون اسلام و اخلاق اسلام مگر در دانشگاه پاس نکرده؟ ..

من اما باور نمی کنم که شما معنی این آیه را نمی دانستید.. شما لج می کنید انگار.. نمی خواهید بین حرف های فارسی مان عربی باشد.. از پنج کلمه ای که می گویید دوتای اش انگلیسی است - که همان را هم درست استفاده نمی کنید- و اما تا کلامی از قرآن بخوانند پرخاش می کنید که چه وضع اش است.. فارسی بگو... و این طور مثلا میراث فردوسی و کوروش و داریوش و فلان تان را حفظ می کنید. شما آدم های عاقلی نیستید.. خودتان را باخته اید فکر می کنید که دارید فرهنگ تان را نگه می دارید.. من با شما حرفی ندارم..

با آدم هایی که اینجا را می خوانند خواستم بگویم که آن روز که برسد ولی عصر اروحنا له الفداء خطبه می خوانند و ندا می دهند.. و تو شک نکن که آن را به عربی می خوانند...

حسین من .. مسافر جا مانده را با خود ببر...

این را محمد صدرا - سلمه الله التعالی- در جواب کسی نوشته بود که پرسیده بود "چرا ما باید اینقدر عمیق و واقعی برای حضرت حسین گریه کنیم.؟" .. خواستم این صفحه هم به این کلمات متبرک باشد.. 

" میدونی حضرت هاجر سلام الله علیها وقتی اون فاصله ی صفا

و مروه رو به طلب آب می رفت و بر می گشت..چه رنجی رو متحمل شد؟ چقدر سختی کشید.. می گویند ندایش این بود که

هل من انیس و هل من مونس؟..تا عاقبت دعای مادرانه اش

زمزم را از دل زمین برای اسماعیل هدیه آورد..

البته که ایشون در مقام قرب الهی و برخوردار از نعمت هست الان.. اما خداوند اراده کرده که این ماجرا فراموش نشه..

اصلا صفا و مروه جزو شعائر الهی است..یعنی مثل نماز که 

انجامش واجب است...و موجب قرب الهی است..طی صفا و مروه هم جزو شعائر الهی است به فرموده ی قرآن در سوره ی مبارکه بقره:

ان الصفا و المروه من شعائر الله

فمن حج البیت او اعتمر فلا جناح علیه ان یطوف بهما

و من تطوع فان الله شاکر علیم..

...

در مورد عاشورا هم..مجلس امام حسین علیه السلام

جزو شعائر الهی است و اولین کسی که برای حضرت اباعبدلله

گریه کرد شخص رسول اکرم صلوات الله علیه است..

تمام ائمه ی بعد از امام حسین در محرم مجلس عزای حسینی داشتند.. و این فریضه رو گرامی میداشتن..درست انگار که

نماز می خونند ..یا حج می گذارند..یا صفا و مروه  رو طی می کنند...

یه حدیث عاشقانه ای هست...که پیامبر اکرم سلام الله علیه و آله..به حضرت زهرا سلام الله علیها خبر می دهند که فرزندت حسین در چنان وضع بی نظیری کشته می شوند..

حضرت زهرا سلام الله می فرمایند که : آیا در آن روز من زنده هستم؟

پیامبر می فرماید که نه ...

حضرت زهرا می گویند : آیا پدرش زنده است؟

پیامبر می فرماید که نه ...

حضرت زهرا ادامه می دهند..

آیا برادرش زنده است ..

پیامبر می فرمایند که نه ..

حضرت زهرا می فرماید که : 

پس چه کسی برای حسین (ع) مجلس عزا بر پا میکنه ..

پیامبر می فرمایند که :

«خداوند امتی رو برای عزای حسین (ع) خلق می کند»

(نقل به مضمون)

...

اینها فقط جنبه ی عبادی اش بود...

جنبه ی عاشقانه اش رو باید از علمای عارف شیعه پرسید..

اونهایی که وصیت می کنند با دستمالی که با آن 

اشک عزای حسینی رو پاک کردند دفن بشن...

حسین بن علی روحی له الفداء 

در دستگاه خلفت خداوند متعال مقامی دارد که 

گریه برایش...موجب رحمت خداست...

بنده ای که تمام زندگی اش را فدای الله می کند

و دست آخر رضا برضاه می شود...

در بین مخلوقات خداوند مقامی دارد که ما از درک عاجزیم..

این است که امام زمان روحی له الفداء در زیارت عزیز ناحیه ی مقدسه در سلام خود به اباعبدالله می فرماید که

این سلام کسی است که 

المتقرب الی الله بمحبتک .. است..

یعنی حتی امام زمان هم با محبت امام حسین علیه السلام

به سوی خداوند تقرب می جوید .. "