در خورد فیل

نشسته ایم با دوستان در بین صحبتی به آیه ی معروف "ان اکرمکم عند الله اتقیکم" اشاره ای می کنم و مهمان جمع از من ترجمه ی آیه را می خواهد... طوری که کسی از جمع پرسید واقعا نمی دانید؟ بعد گفت نمی دانم.. و کسی دیگری برای ش با صبر ترجمه کرد.. و من سکوت کردم و فرو بردم آن نیمه تاسف ام را که دانشجوی نخبه ی شریفی که هنوز دو سال نشده که آمده خارج از کشور.. عربی کنکور را چه طور زده که آمده شریف بماند، متون اسلام و اخلاق اسلام مگر در دانشگاه پاس نکرده؟ ..

من اما باور نمی کنم که شما معنی این آیه را نمی دانستید.. شما لج می کنید انگار.. نمی خواهید بین حرف های فارسی مان عربی باشد.. از پنج کلمه ای که می گویید دوتای اش انگلیسی است - که همان را هم درست استفاده نمی کنید- و اما تا کلامی از قرآن بخوانند پرخاش می کنید که چه وضع اش است.. فارسی بگو... و این طور مثلا میراث فردوسی و کوروش و داریوش و فلان تان را حفظ می کنید. شما آدم های عاقلی نیستید.. خودتان را باخته اید فکر می کنید که دارید فرهنگ تان را نگه می دارید.. من با شما حرفی ندارم..

با آدم هایی که اینجا را می خوانند خواستم بگویم که آن روز که برسد ولی عصر اروحنا له الفداء خطبه می خوانند و ندا می دهند.. و تو شک نکن که آن را به عربی می خوانند...