باز عصرهای تهران دارد به من اصابت می کند. باز شب های تهران دارد اثر می کند. اینجا آدم دست خودش نیست. غرق می شود در افکار دور. و روزهای دور. و می شود که خودت را جایی پیدا کنی در حالی که چشمانت خیس است و آدم های اطراف با تعجب نگاهت می کنند. ...
..
من خیال می کنم که محی الدین ابن عربی سوتی می دهد که می نویسد فالخوف فی الماضی و فیما مضی ال/حزن فلا حزن و لا خوف. و اصرار دارد که حزن بر چیزی است که در گذشته است و اندوه بر چیزی که در آینده می آید. با من که باشد می نویسم که آینده گناهی ندارد. آینده قربانی خشونت گذشته ست.
- ۰۵ دی ۹۰ ، ۰۲:۱۷