پیاده از دانشگاه تا میدان کشاورز آمدم. مسئله اى در مکانیک کوانتوم تماماً ذهنم را مشغول کرده بود. آنجا که فونون ها بین موج و ماده در نوسان بودند. مثل من. بین خاطره تا نوستالوژى. بین جمعیت و انزوا. بین قطعیت و امتداد. دقیقا شبیه آن حالتى که در شعر محمود درویش است. آنجا که مى نویسد "لعلنا نکون ایضا لنسیانکم مخلصین ..". غروب کم کم رخ مى باخت و شب بر فضا مسلط میشد و پیاده رو ها کم کم از دانشجوها خلوت. کرکره کتابفروشى ها سقوط مى کرد. زنده گى به وقفه مى افتاد. کنار پیاده رو گربه ها از سوز سرما خودشان را به گرماى هواده مطبخ ساختمان ها رسانده بودند. مسئله هاى حل نشده در ذهنم کماکان پیچ و تاب جدى مى خوردند. و حل نشده تر بر مى گشتند. تا رسیدم به شعرى بر تابلویى از یک قهوه خانه: "باز من چشم به سبزىّ بهاران دارم". مشخص بود که طرف براى دلش نوشته بود. آن وقت شب در آن بحبوحه چند نفر حوصله خواندن داشتند یعنى؟ هیچ! کمى آن طرف تر، دختر و پسر جوانى به گربه ها استخوان هاى ته مانده کبابى نبش خیابان را تعارف مى کردند. تا نیمه هاى شب در خیابان ماندم. آنها که شب را مى شناسند روز را چندان جدّى نمى گیرند. والمقسمات امرا.
- ۰۱ اسفند ۹۶ ، ۱۲:۱۲