س

به روزهای آینده از دریچه‌ی گذشته نگاه می‌کنم. به آدم ها از تکمیل ماتریس‌های قبلی. به اشیاء از زاویه‌ی انعکاس‌های سابق‌شان. این در نظر من یعنی جوانی گذشته است و میانسالی با شتاب هولناکی چیره شده است. دیگر لبخند‌های از سر توافق و چشمک‌های یواشکی نمی‌زنم. برای کسی دیگر نقشه‌های خیالی بی‌هدف نمی‌کشم. تصویر‌های رنگارنگ دور آدم‌ها فریبم نمی‌دهد که سیاه و سفیدی درونشان را نبینم. سرم را در خجالت تُندی بعضی واژه‌ها پایین نمی‌اندازم. بیش‌تر از حقوق آخر ماه به توکل وسط ماه و بیش از بازی زنده‌گی در تهران به داوری مرگ‌ و حضور فکر ‌می‌کنم.