س

تا به خودم آمدم در جاده ى قم بودم. بغضى در گلو مانده داشتم... مدام  یاد آن شعر معرکه ى شهریار بودم:             

دریاچه هم  به حال ِ من از دور مى گریست/

تنها طواف ِ دور  ِ ضریح و یکى نماز/

یک اشک هم به سوره ى یاسین من چکید...