آن مایه نبود باورم

از تمام پرواز غم غربت پرستوهاست که می‌ماند. غوغای مرغان ساحلی اغوایی بیش نیست. که نه از پرواز نصیب ِ درستی دارند.. و نه چندان صفای دریا می‌فهمند. بالا و پایین و چپ و راست رفتن‌شان از خوف غرق نشدن است .. بازی ساحل و دریا را آن می‌داند که اسمی از ساحل ندارد.

.

.

باری مرغان ساحلی تمام عمر در قفس اسم شان هستند. دیرزمانی است که دانسته‌ام که گاهی اسم ما همان جسم ما ست. و لذت پرواز محال است تا در قفس اسم و رسم مانده‌ایم.

..