در خورد فیل

دی شب راه مان خورد به مسجد الزهرا.. مناره های مسجد از دوردست ها بر آس مان ناآرام کنار اقیانوس آرام افراشته بود.. نماز مغرب را با دوست عزیزی آنجا خواندیم.. شیعیان عزیز غیر ایرانی زیادی در صف نماز بودند.. از گنبد سبز مسجد خداحافظی آسان نبود.. مثل دعای بعد از نمازی که می خواندند و هر لحظه بهتر می شد.. و ای کاش تمام نمی شد..

شب در راه خانه روضه ی حضرت زهرا -سلام الله علیها- بود.. و من به تقارن این همه نشانه فکر می کردم.. در دلم شاد بودم .. مثل آدمی که مادرش به او نظر کرده باشد..

مادرم.. تنها طرف آفتاب را گرفت

.

.