در خورد فیل

معلم دینی کلاس دوم راهنمایی مان که خط بسیار خوبی هم داشت یک روز بی هیچ مقدمه ای در آخر یکی از تکالیفمان به جای نمره و تشویق و امثالهم برای ام نوشته بود: " صبح ها که از خانه بیرون می آیی یک بار بگو یا حسین!". ... انگار که فهمیده بود یک جای این دینداری ما می لنگد...

گرچه نفهمیدم آن موقع که چه ارتباطی دارد این ذکر با ترک خانه. اما بعد از آن گاهی یادم می آمد این جمله و ذکر می گفتم وقتی جایی را ترک می کردم.. 

..

سال ها بعد یک روز صبح زود که هوا نمناک بود و برای کلاسی در دانشگاه از خانه خارج می شدم و ذکر می گفتم به غربت آن امامی اندیشیدم که از خانه آمد بیرون که حرمت خانه حفظ شود.. و آمد بیرون.. چون خارج از خانه انگار برای اش نامه نوشته بودند... حمایت اش کرده بودند.. گرچه هیچ گاه یاری اش نکردند.. در همان سفر بود که راه به او بستند.. به خانواده اش بی حرمتی کردند... و بی اختیار ذهنم به سمت روضه های مجسم رفت ... و سخت گریستم. ..

السلام علی المحامی بلا معین... 

.

.

و حالا سال هاست که در خانه را که می بندم ذکر یا حسین در سرم می پیچد. اخیرا دیدم علامه جایی گفته اند که هیچ کس از ما به هیچ مرتبه ای نرسید مگر در توسل به امام حسین علیه السلام. و من هنوز فکر می کنم که راه آخر ما از کربلا می گذرد.. و اینکه اگر بخواهی سرباز امام زمان روحی له الفداء باشی باید اول با جد بزرگوارش بیعت کرده باشی.