مواسات یک جور همدردی است.
یک نوع همراهی.
مثل کسی بودن. عین کسی بودن.
.
.
.
در راه از عراقی‌ها که می‌پرسیدم که
چرا اینطور با زن و بچه‌ی کوچک می‌آیند پیاده‌روی اربعین،
اکثرا این تکه کلام از جملاتشان حذف نمی‌شد: لمواساة السیدة زینب
یک دنیا معرفت است توی همین یک جمله.
یعنی ما با شماییم. عین ِ عین شماییم.
پیاده‌روی اربعین برای زینب سلام الله است. ذیل نامش.
بیا جان ما را به دستت بگیر
امیری حسین و نعم الأمیر
"خاطب الله تعالی داوود و قال: یا داوود .. انت ترید و انا ارید .. فان رضیت بما ارید، اعطیتک ما ترید .. و ان لم ترضی بما ارید، اتعبتک فیما ترید! .. ثم لا یکون الا ما ارید ... فانّی فعال لما ارید ..."
یعنی ازین دقیق‌تر می‌شود گفت؟ ..
.
.
---
بعد التحریر: راستی داشتم همین‌طور فکر می‌کردم که خدای تعالی که این طور با مقسمّات داوود، مهربان و صمیمی است با امام شهید ما چه طور است وقتی حسین علیه‌السلام در آن کارزار غریب و دیوانه‌کننده تنها سخنی که به زبان دارد آن قسمت اول ماجراست که "الهی رضا برضائک و تسلیماً لأمرک.."
راه کربلا در روزگار ما را سید علی خامنه‌ای است که می‌داند. والسلام.
و می‌بینیم علی (علیه السلام) هم در روز بیعت چگونه دست‌هایش را جمع کرد و زیر بار نرفت تا آن‌قدر هجوم آوردند که لباس او را پاره کردند و فرزندانش را زیر پا گرفتند و تا آن‌هنگام که تمامی حرف‌هایش را زد.. و تمامی شرایطش را گفت و نه تنها درین روز که روز اقبال مردم بود، که حتی پس از مرگ عمر و پیش از خلافت عثمان هم در شورای عبدالرحمن، با عبدالرحمن دست نداد و با آنکه عبدالرحمن سه مرتبه ازو خواست که خلافت را قبول کند بر کتاب خدا و سنت رسول و طریقه‌ی شیخین، علی (علیه السلام) جز کتاب و سنت رسول (صلی الله علیه) را نپذیرفت و زیر بار نرفت و محرومیت را تحمل کرد، اما تخفیف و تسلیم را هرگز. که سازش و تخفیف از هدف همان انداختن کتاب خدا به پشت سر است و توجیه هم بر نمی‌دارد، که با پای باطل و سازش نمی‌توان به سوی حق و سازندگی رفت.
امام حسن (علیه السلام) سازشگر نیست؛ چون نه تخفیف می‌داده و نه تسلیم شده..
چون یاوری ندارد، تحمیل نمی‌کند.. می‌ایستد تا زمینه را فراهم نماید.
عین صاد
بچه‌ها.. شهر اگر سقوط کرد دوباره فتح‌ش می‌کنیم
مواظب باشید ایمانتان سقوط نکند
شهید جهان‌آرا
