مثل آن زندانى بازى هاى قدیمى کامپیوترى که از بین تیغه ها عبور مى کرد، هر قطعه ازین موسیقى امروز طورى از من عبور مى کند که فکر میکنم هر کدام ممکن است خوب بُریده باشد. راستى یادت هست با کدام کلید میشد شمشیر را برداشت و به جنگ زندانبان رفت؟
بر ارگِ فرو ریخته بودیم پدر گفت:
«این عاقبت و آخر عاشق شدن ماست»
سکوت این روزها اتفاقی نیست. بت‌هایم یکی پس از دیگری پیش چشمم فرو می‌ریزند. یا اله العاصین
"آدمیزاد وقتی بزرگتر می‌شود، یاد می‌گیرد جوری فرار کند که به نظر بیاید دارد جایی می‌رود."
آن روزهاى خوب که دیدیم، خواب بود..
خوابم پرید و خاطره ها در گلو شکست!
هر چه با تنهایی من آشناتر می‌شوی
دیرتر سر می‌زنی و بی‌وفا تر می‌شوی..
من بی‌خبرم از تو و تو بی‌خبر از من
سخت است که من دلهره دارم، تو نداری
از پنجره‌ی رو به خیابان اتاقت
آنقدر که من خاطره دارم تو نداری...!
