از تو درد ِ لذت بخش هر چى مى کشم خوبه

پیرمرد مى گفت آدم از جنس باخت است. آدم هایى که سراسر زنده گى به کسى نباخته اند عاقبت به زمان مى بازند. زمان موکب آرزوهاى بر باد رفته است. آدم هایى که روزى تمام سال هاى دانشکده را روى پله هاى کنارى مى نشستند در فکر کسى که به سراغ باخت شان آمده بود حالا دنبال ِ زنده گى افتاده بودند، زن گرفته بودند، بچه هاى قد و نیم قد. بین خطوط راننده گى مى کردند. و پیاده از خط کشى ها عبور مى کردند. بى آنکه متوجه باشند که زمان زیرشان گرفته...

آدم محصول درد است. وقتى در روزه گار مبتذل این روزها نمى توانى اسنپ بگیرى.. مبادا راننده تو را بخواهد به زور از خیابان باخت هاى گذشته عبور دهد.. ترس از تشییع مقابل آرزوهاى بر باد رفته ...

حالا همه می دانند

زندگی بی تو جنگ ِ اعصابه..

جنگ ِ اعصابه زنده گی بی تو ..

س

أَم حَسِبَ الَّذینَ اجتَرَحُوا السَّیِّئَاتِ أَن نَجعَلَهُم کَالَّذینَ آمَنوا وَعَمِلُوا الصّالِحاتِ سَواءً مَحیاهُم وَمَماتُهُم ساءَ ما یَحکُمونَ

آیا کسانی‌ که مرتکب کارهای ناشایست شدند، می‌پندارند که آنان را مانند کسانی قرار می‌دهیم که ایمان آوردند و کارهای شایسته کردند؛ به طوری که زندگی و مرگ‌شان یکسان باشد؟ چه قضاوت بدی دارند!