سرم به چارچوب هاى خیالى مى خورد..

حوالى ظهر.. آدم هایى که از کلیسا برگشته اند و در میدان اصلى مرکز شهر پرسه مى زنند. بوى نان ِ تازه فضا را پُر کرده... قلعه اما خسته و غم گین پشت سر شهر ایستاده. و از میانه ى فریم هاى دو هزار و شانزده میلادى شادى هاى ناپایدار آدم ها را مى نگرد.. من اما جلوى شهر ایستاده ام .. با تصویر یک بعدى ِ سِیگانى سیاه و سفید و موهوم. به درازاى ده سال دلتنگى.. شبیه همانى که سید توصیف مى کند: "خسته ام از بازیگوشى.. میان خیابان.. و عبور از خط کشى هاى منطقه دار.. هستى -حس مى کنم- حوصله ى مرا ندارد.. در کنار ستاره و گُل.. سرم به چارچوب هاى خیالى مى خورد.."

یا اله العاصین

ألم یعلم بأنّ الله یری.. آیا نمى فهمد که خداوند او را مى بیند؟ این آیه بر تابلو-نقاشى بزرگى بر سالن مهمترین کلاس دانشگاه شریف درج شده بود و تو پنج سال ِ آزگار از کنار آن رد مى شدى و کمترین اثرى بر تو نداشت. تا ده سال بعد. یک صبح بهارى که در خیابان لینزفیلد دانشگاه کمبریج قدم مى زنى یکهو چیزى بر سرت خراب مى شود. که آیا "نمى فهمد" که خداوند او را مى بیند؟ یا اله العاصین.