از دیالوگ‌های مرگبار

{مخاطب خاص داشت روزی. از نامه‌های قدیمی}

ببین {...} ... ‫با سیستم احمدی نژادی نمیشه دوستی کرد.

‫نمیشه همه چیز رو به هم ریخت و بعد گفت‬: ‫پرونده های تو بیشتره‬ ‫یا فلان.‬.

تو متوجه نیستی اما به جای خلاقیت همین پرونده‌ها و دلخوری‌ها هستند که شخصیت تو رو می‌سازند.

‫تو همانطور که سلیقه ات تو انتخاب آدما منظم و دقیق نیست، ذائقه ات تو خوش اومدن از رویدادها و تحلیلت از ماجراها هم منطق خوبی نداره. تو مقصر رو دنبال می‌کنی اما دنبال ماهیت تقصیر نیستی. 

کسی که ماهیت تقصیر رو نمی‌شناسه هیچوقت تشخیص نمیده که مقصر گاهی خودشه. 

‫احمدی نژاد ِ بی پرونده هیچه!

وقتی کسی نیست که سرزنش کنی‬

و خودت رو هم نتونی‬

‫مورد انتقاد قرار بدی‬

تو باختی.‬
... 

همین‬

راحت باش

مرا نه دولت وصل 

و 

نه احتمال فراق

..

تو غافلی

تو غافلی و به افسوس می‌رود ایّام .. .. 

موندن من یه گریزه تو هجوم نا امیدی

گرگی را دیدم که از شکار امروزش راضی بود
و زنی که دامنی گلدار می پوشید و از
مرد های کوچکتر از خودش چشم بر نمی داشت.
و ساعتی که تراشه های دقیق زندگی را ثبت نمی کرد
و گوشی ام که همراه من نبود دیگر...

من حواس پرت شده ام. خودم را جا می گذارم
یک جا و بعد که می آیم پیدا کنم که کجا بوده ام
یادم میرود که کجا هستم.

دلم برای تو میسوزد که مهمان آدم بی عرضه ای مثل من
شده ای و باید ناراحتی های من را ببینی و غصه بخوری.

گاهی چنان جسور و حریصم به زندگی نکردن که
هیچ دستی نمی تواند به زندگی ام بر گرداند.
من به درد این دنیا نمیخورم.
من را ساخته اند که در برزخ ، دردهای تو را بشمارم
و زخمی که روز به روز کاری تر می شود.
صبح ها سر کار می رود و عصر ها خسته اما گشاده تر
باز می گردد. ساعت کاری زخم ها را خدا فقط می داند.
زخم هایی که محض رضای خدا به مرخصی هم نمی روند
برای کسب یک لقمه درد حلال...